Głos Lecha przeszył komnatę Emhrya na tyle, że ten słysząc go omal się nie poderwał. Nic dziwnego, od dobrych kilku godzin siedział tu całkowicie sam, w ciemności i zupełnej ciszy, w której słychać było jedynie oddech wiedźmiarza.
- Lech, na Cesarza. Potrafisz przestraszyć.- rzekł z uśmiechem na twarzy do Soldackiego przyjaciela. Znał go dobrze i wiedział, że to poczciwy człowiek, jeden z niewielu spoza Rodziny, którego polubił i mógł mu zaufać.
"Czegóż to może ode mnie chcieć metropolita o tej godzinie?"- zastanawiał się ociężale podnosząc z krzesła. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo jego ciało domaga się odpoczynku. Odrętwiałe kości dawały się we znaki. Mężczyzna rozciągnął się, po czym wyszedł ze swojego pomieszczenia i przetarłszy oczy skierował się w odpowiednią stronę.
"Ta wiedza jest niesamowita!"- myślał sobie w drodze do metropolity.-"Czuję, że jestem blisko odkrycia czegoś nieodkrytego, czegoś, co może przydać się kolejnym pokoleniom, pomoże w walce z Ciemnością. Choć to dopiero początek, bo wiele tajemnic jeszcze przede mną. Księgi zachowane w naszej bibliotece to zdecydowanie za mało."
W końcu pojawił się przed wielkimi wrotami, które zawsze budziły w Emhyru podziw i strach zarazem, bowiem wrota te miały w sobie coś tajemniczego, sprawiającego, że człowieka przechodziły ciarki.
- Mistrzu Yuunzhan!- nie krył radości ze spotkania. Nie widzieli się dobre kilka dni. Spostrzegł, jak bardzo ząb czasu nadgryzł ciało metropolity i zrobiło mu się go żal. Charyzmatyczny i jednocześnie bardzo sympatyczny przywódca  z pewnością nie wyglądałby tak, jak Yuunzhan.
Usiadł na wskazane przez staruszka krzesło. Ciekawiło go, jaką sprawę ma do niego o tej godzinie. Głowa domagała się snu, obraz przed oczami Emhyra wydawał się rozmazywać. Miał nadzieję, że rozmowa szybko się skończy.
- Pogłębiam tylko to, co wielu naszym jest już znane.- odpowiedział asekuracyjnie. Fakt faktem, nie doszedł do żadnych wielkich rewolucji, aczkolwiek wiedział, jak połączyć jedno z drugim, zdawał sobie sprawę, skąd się bierze to, a skąd tamto, lecz do niczego go to tak naprawdę nie doprowadziło. Potrzebował więcej. Nie chciał o tym wspominać staruszkowi, z pewnością ma większe problemy na głowie.
Zdziwiło go to pytanie. Nie spodziewał się, ze ktoś w nocy poprosi go o sprawozdanie ze studiowanych ksiąg. Nie trzeba być super inteligentnym, by stwierdzić, że to jedynie zagajenie rozmowy i tak naprawdę chodzi o coś innego.
- Domyślam się...- rozpoczął uprzejmie.-...że nie chodzi Ci tylko o to, mistrzu.

Emhyr podniósł się powoli, starając ograniczyć ilość ruchów, które chciał wykonać, do minimum. Przeciągnięcie i ziewnięcie z pewnością nie byłoby taktowne w towarzystwie.
Nie do końca rozumiał enigmatyczne przesłania metropolity, jednak bez zbędnych pytań zdecydował się opuścić salę i udać do swojej komnaty, by choć trochę odpocząć.
"Czyli nie odpocznę należycie...O co mu chodziło? Gdzie on chce mnie wysłać? Dwa tygodnie na wschód....Rdzawe Pola? Rany, nie pamiętam już, jak nasz świat wygląda. Przesadziłem ostatnio z tym okultyzmem."
Przechadzał się po pustych, ciemnych korytarzach i rozmyślał o tym, co ma zrobić, o ojcu, o siostrze, o wielu rzeczach na raz. A wszystko to wzmagało w nim zmęczenie.
Korytarze zamczyska nigdy nie były przepełnione, wszak klan liczył niewiele ponad sześćdziesiąt osób. Dziś, pod osłoną nocy, wydawał się na tyle mroczny, by sprawić, że wiedźmiarz zaczął się trząść z zimna.
"Kiedy nadejdzie właściwy moment..."- przypomniał sobie słowa Yuuzhana siedząc już na krześle swojej komnaty, mając przed sobą kopertę. Pomieszczenie nie było obfite w meble, jednak wydawało się ciasne. Dziwna, aczkolwiek zabawna architektura zamku.  Ledwie kilkanaście metrów kwadratowych należących do Emhyra nie wydawała się tak ciasna, jaką w rzeczywistości była. Dwuosobowe łóżko, po drugiej stronie, w rogu, biurko z krzesłem, na którym w tej chwili siedział, obok stos książek położonych na regałach, dalej szafka na ingrediencje i ubrania. Czego chcieć więcej?
"Kiedy ma niby nastąpić ten właściwy moment?!"
Z tym pytaniem, zrzuciwszy ubrania i kładąc się do łóżka, w mgnieniu oka zasnął.
                                                                                                                        ***
Obudziło go światło słońca zerkającego zza małego okienka umieszczonego vis a vis łóżka. Z jego położenia można wywnioskować, iż jest około godziny siódmej nad ranem.
"Sześć godzin..."- pomyślał wstając.-"Sześć godzin to zdecydowanie za mało...trudno, teraz już nie zasnę."
Godzinę później, po porannej toalecie, Emhyr był ubrany i czuł się o wiele lepiej. Dziś już nie spędzi nawet godziny nad księgą. Rzadko zdarzały się takie dni. Dzisiaj wyruszy na wchód, sam nie wiedząc dokładnie gdzie, w poszukiwaniu księgi szukanej przez starca, któremu, jak to żartobliwie stwierdził, mózg się rozgotował. Faktem jest to, co powiedział Urquerl, nie ma doświadczenia, nie wie, jak się za to zabrać, czy powinien komuś powiedzieć, kogoś ze sobą wziąć, jak się przygotować. Chciał skierować się do fechmistrza Myrshanna, jednego z jego dawnych nauczycieli szermierki, którą szybko porzucił. Ostatecznie wybrał inną opcję, jeszcze raz skierował się do metropolity. Zanim to zrobił, postąpił w stronę kuchni, gdzie zjadł śniadanie.
"Jajecznica i kiełbasa. Dzień w dzień to samo. Skąd oni tego tyle biorą?"- zastanawiał się w drodze do komnaty Yuuzhana. Wreszcie stanął przed tajemniczymi wrotami, które w dzień sprawiały wrażenie nieco mniej upiornych.

Ostatnio edytowany przez PabloZ (2010-07-10 22:41:28)

Wiedźmiarz przyjął torbę nie okazując z tego powodu wielkiej radości, gdyż nie w smak było mu zabieranie dodatkowych przedmiotów obciążających i spowalniających. Nieraz robiono z niego listonosza, toteż nie wzburzyła go specjalnie ta rola. Nie wiedział dlaczego, ale Urquerl wzbudzał w Emhyru uczucie niechęci do jego osoby. Mimo to starał się tejże nie okazywać i szanować wysoko postawioną w jego klanie osobę.
- Jak już dostawać zadania, to jechać na całego.- żartobliwie stwierdził patrząc na torbę.
Młody mężczyzna bywa dociekliwy, jeśli chodzi o sprawy przesyłek i listów, jednak otrzymany przedmiot nieszczególnie zachęcał do zaglądania weń. Z pewnością jeszcze nadarzy się okazja, by sprawdzić, co w sobie kryje, nie mniej jednak w tej chwili nie miał zamiaru tego czynić, a nie przepadał też za zaglądaniem w przyszłość.
Spotkawszy w progu metropolitę niemal natychmiast wyczuł obecność Śniących. Nic dziwnego, gdyby nie ich ingerencja, Yuunzhan zdechłby dawno temu. Człowiek powinien wiedzieć, kiedy zejść ze sceny, a z pewnością zapomniał o tej wiedzy przywódca wioski.
- Mistrzu, ja...- zaczął niepewnie, by po chwili na złapanie oddechu mówić coraz odważniej- Wyruszam na wschód. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej. Ktoś ze mną idzie?
Emhyr nie przepadał za enigmatycznymi przekazami swojego mistrza (nota bene często przez Rytualistów używany), lubił mieć jasno przedstawioną sytuację, nim decydował się na jakieś kroki. Takie już usposobienie, niepewność do końca.

Emhyr z wyrazem podziwu na twarzy rozglądał się po pokoju. Stawiając wolne kroki przyglądał się lewitującym meblom, półkom, księgom. Sam nigdy nie pragnął, by tak wyglądała jego komnata. Zresztą, utrzymywanie tego wszystkiego kosztowałoby go sporo wysiłku, a nie mógł sobie nań pozwolić.
Wiedźmiarz analizował wszystkie informacje od Yunnzhana, próbując jednocześnie ustalić, co takiego może być w poszukiwanej księdze, że tak bardzo zależy na niej Klanowi. Pewnie jest natomiast, że informacje w niej zawarte mogą (ale nie muszą) uzupełnić enigmatyczną wiedzę umieszczoną w rękopisach Emhyra i przybliżyć do poznania tajemnic Cesarza i Ebionitów
"Co on ma na myśli mówiąc wizje? Jak ja tam trafię? Czy to możliwe, aby to one prowadziły mnie to miejsca skrytego dla wielu?"- myślał, próbując ogarnąć to, co powiedział mu metropolita.
Gdy tylko blondyn pojawił się w sali, "Lucas" poczuł niepokój. Podejrzewał, iż nie będą panowały między nimi ciekawe relacje.
Inkiwizytor!
Na wszystkich Ebionitów, gdy tylko dowiedział się, kim i skąd jest Nestor, jego przeczucia potwierdziły się i zmieniły w całkowitą pewność. Gorzej chyba nie można było trafić. Wiedźmiarz współpracujący z Inkwizytorem, toż to się kupy nie trzyma.
Wyszedłszy z komnaty razem z Nestorem, nie wiedział co powiedzieć. Na szczęście niezręczną ciszę przerwał jego nowy "partner", podając rękę i serdecznie się szczerząc.
"Jak ja nienawidzę obłudy!"- pomyślał.-"Teraz się do mnie szczerzy i podaje rękę, choć tak naprawdę utopiłby mnie w łyżce wody."
Nie kryjąc obojętności podniósł ociężale prawą dłoń i uścisnął swojemu vis a vis.
- Chyba nie będziemy mieli wyboru.- odpowiedział patrząc mu prosto w oczy.- Zanim wyruszymy, pozwól, że wezmę ze sobą kilka rzeczy...chyba że planujesz chwilę tu zostać. Nie czekając na odpowiedź, obrócił się i ruszył w stronę swojej komnaty. Postanowił zabrać wszystkie niezbędne rzeczy. Możliwe, że zostało mu trochę prowiantu oraz jego stary, sfatygowany plecak.

Ostatnio edytowany przez PabloZ (2010-07-19 19:10:00)

Wiedźmiarza zdziwiła reakcja (a właściwie jej brak) Nestora. Zupełnie, jakby nie rozumiał jego języka. Byłby skłonny w to uwierzyć, gdyby nie fakt, że Emhyr był świadkiem jego rozmowy z metropolitą. Nie mówili wspólnym, lecz gnozą. Potrafi, a jednak słowa z siebie nie wydobył od czasu pojednawczego "mam nadzieję, że jakoś siebie zniesiemy".
Odebrał plik kolejnych listów od Urquerla i włożył go do torby. Zabrawszy wszystko, co zabrać można, założył plecak, przewiesił torbę na ramienu i ruszył w kierunku stajni.
Po przejściu kilkudziesięciu metrów poczuł, iż niesie o kilka kilogramów za dużo. Obładowany poczuł lekką ulgę wychodząc na dziedziniec. Miał przed sobą bowiem iście epicki widok. Nisko uniesione Słońce raziło w oczy, ale nie przeszkadzało widzieć pięknych, dużych drzew i wzgórz. Ilekroć tędy przechodził, czuł przypływ energii. Jednak nie tylko to sprawiało, iż Emhyrowi ulżyło. Nieopodal przygotowywane były do wyjazdu dwa konie, którymi zajmował się Marcus. Jako, że nie czuł się na siłach, by torba i plecak przyciągały go mocniej do ziemi, myślał już o tym, by położyć je na zwierzęciu. Przyspieszonym krokiem zmierzał ku stajni.
- Marcusie!- zawołał z odległości kilkunastu metrów od niego. Gdy tylko się zbliżył, uścisnął rękę stajennego. Zadziwiające, jak bardzo dni samotności w komnacie potrafią się dłużyć i człowiekowi wydaje się, że nie widział kogoś przez wiele tygodni.
Marcus i Emhyr znają się od dzieciństwa, byli najlepszymi przyjaciółmi. W końcu, gdy tylko mieli naście lat, Marcus zaczął zażywać podejrzane tabletki. Młody wiedźmiarz nie aprobował tego, co znacznie ich od siebie oddaliło. Do dziś jednak są znajomymi.